“Bir Afrika kabilesinde hamile kalan kadınlar arkadaşlarını toplayıp doğaya gider ve doğacak çocuğun şarkısını duyana dek meditasyon yapıp dua ederlermiş.
Bu kabileye göre, her ruhun kendine özgü ses vibrasyonları vardır. Kadınlar bu seslere kulak verir, duyduklarını hep birlikte yüksek sesle melodi olarak seslendirirlermiş.
Sonra da kabileye dönüp şarkıyı herkese öğretirlermiş. Çocuk doğduğunda, tüm kabile toplanarak ona şarkısını söylermiş.
Çocuğun sonraki önemli dönemlerinde aynı şarkı okunurmuş. Ölüm döşeğinde de aynı şarkı söylenirmiş. Bir insan kabul edilmez bir suç işlediğinde, kabile toplanır ve ona şarkısını söylermiş. Çünkü bu kabileye göre, bu tür davranışlar ceza ile düzeltilemez, sevgiyle ve kimliğin hatırlanmasıyla çözülebilirmiş. Kişi kendi şarkısını duyduğun zaman, bir başkasına zarar verecek davranışlarda bulunma isteğine ihtiyacı kalmazmış. Kendini kaybolmuş hissettiğinde, farklı yollara saptığında, hep kabile toplanır, ona şarkısını söyler, hatırlatırmış.”
İnternette bu hikayeye yorum olarak:
“Gerçek dost, senin şarkını duyan ve ihtiyacın olduğunda sana tekrarlayandır.” demişler.
ne güzel bir anektod acaba gerçek mi
YanıtlaSilhımm dün şey oldu, sonra ben şey yaptım, sonra sen onu paylaştın, sonra sey dedin. hımm anladım ;)
YanıtlaSilBazen böyle güzel dürtmelere ihtiyacımız oluyor..
YanıtlaSilnabrutcum bilmiyorum ki ama beklerim ben afrikalılardan :)))
YanıtlaSil